اثر پالماتین هیدروکلراید بر استرس اکسیداتیو در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف: دیابت یکی از مهم ترین بیماری های شایع و مزمن است که آمار جهانی آن از جمله در ایران رو به افزایش می باشد. دیابت ملیتوس با ایجاد استرس اکسیداتیو و تولید بیش از حد گونه های فعال اکسیژن (ros) می تواند سبب آسیب های متابولیسمی شود و دفاع آنتی اکسیدانی را غیرفعال نماید. پالماتین هیدروکلراید آثار فارماکولوژیکی متعددی دارد از جمله این که آنتی دیابت و آنتی اکسیدان است. این مطالعه با هدف پیشگیری از عوارض اکسیداتیو ناشی از دیابت انجام گردید. روش و بررسی: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، به طور تصادفی انتخاب و به چهار گروه: کنترل، غیر دیابتی تیمار شده با پالماتین هیدروکلراید، دیابتی و دیابتی تیمار شده با پالماتین هیدروکلراید تقسیم شدند. دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین با دوز 55 میلی گرم بر کیلوگرم القا گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با پالماتین هیدروکلراید با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت شش هفته و به صورت زیر جلدی انجام گردید. پس از اتمام زمان آزمایش، از قلب موش های صحرایی خون گیری به عمل آمد و پارامترهای گلوکز، انسولین، مالون دی آلدئید (mda)، فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (sod) و نیتریت اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان می دهدکه دیابت باعث افزایش سطح گلوکز، مالون دی آلدئید، نیتریت و کاهش انسولین (001/0p<) و فعالیت سوپراکسیددیسموتاز در موش های صحرایی دیابتی، نسبت به گروه کنترل گردید و تجویز پالماتین هیدروکلراید سبب بهبودی استرس اکسیداتیو در موش های دیابتی (05/0p<) شد. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که درمان با پالماتین باعث کاهش قندخون و استرس اکسیداتیو در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین گردید.